Blessuð trúin

Þegar ég vakna á morgnana og geri mér grein fyrir því hvar ég er staddur og hvort ég sé á förum í vinnu eða hvað þá byrja hinar og þessar pælingar að streyma í kollinn á mér, um daginn var það blessuð trúin?  Trúin er eitt það viðfangsefni sem mest hefur verið rifist um í gegnum tíðina en ekki nenni ég að rífast um hana hérna.  Hins vegar getur verið gaman að ræða trúmál og fá skoðanir annarra, það gerir manni bara gott en það virðist alltaf vera þannig að sumir þurfi að flækja málin of mikið fyrir sér.  Það minnir mig á manninn sem hitti einu sinni í rútu á leið vestur, þessi maður fræddi mig um það að sannleikurinn væri allur af eðlisfræðilegum toga og ekki rengji ég það en þegar ég steig út úr rútunni þá var eins og ég væri að koma úr fornleifafræðitíma.  þessi hafsjór af fróðleik var eiginlega búin að breytast í forarpytt.  aðrir taka sér skýrn á fullorðnis árum og kveðja gamla lífið og allt sem því fylgdi, byrja að bera út fagnaðarerindið og lifa eftir boðorðunum enda með hreint borð?  Aðrir verða fyrir fordómum út af trú, einsog Írakinn sem ég tók glas með forðum í danaveldi, hann var útskúfaður af dönsku kvenþjóðinni um aldur og ævi fyrir það eitt að kíkja í kóraninn af og til og bað mig endilega um að hjálpa sér, ég sagðist ætla að biðja fyrir honum???